Autor: Wioleta Barsznica

Na czym polega wybiórczość pokarmowa?

 Najczęstsze  przykłady,  to:

• Dziecko ma awersję związaną z dotykaniem pokarmów. Unika sytuacji, w których konieczne staje się przełożenie jedzenia z jednego pojemnika do drugiego. Kiedy jego dłonie dotykają  pożywienia domaga się wówczas szybkiego wytarcia lub umycia rąk.
• Dziecko jest nadwrażliwe w sytuacjach, w których sztućce lub pokarm dotykają jego ust i języka lub kiedy widzi lub czuje pokarm, za którym nie przepada. Reaguje wówczas odruchem wymiotnym.
• Jeśli dziecko nie zna jakiegoś pokarmu lub nie odpowiada mu jego konsystencja, stara się go nie dotykać tylko używa do tego celu opuszków palców.
• Mimo że dziecko jest coraz starsze, wkłada do buzi różne przedmioty. Są to  palce, kołnierzyk, włosy, ale również temperówka, gumka do mazania lub linijka.

Dzieci z wybiórczością pokarmową uwielbiają białe i beżowe produkty ... 

              Przywiązanie jest konstruktem psychologicznym obrazującym emocjonalne zależności istotnie oddziałujące na myślenie oraz zachowanie jednostek w relacjach interpersonalnych. Tworzy się ono już na etapie dzieciństwa, kiedy dziecko nawiązuje więź z rodzicem lub opiekunem. Wyróżnione style przywiązania obrazują jakość wczesnodziecięcej relacji dziecka z obiektem. Różne zachowania rodziców mogą powodować problemy z rozwojem emocjonalnym dziecka. W dużej mierze determinuje to sposób budowania bliskich więzi w przyszłości. Dorastający ludzie, wykorzystując swoje doświadczenia zdobyte poprzez interakcję z ważnymi jednostkami, kształtują własne wizerunki oraz innych.

         Badacze zainteresowali się tym terminem dzięki analizom Bowlby’ego, który jako pierwszy sformułował teorię przywiązania. Została ona rozszerzana oraz rozwijana wraz z upływem czasu. Mary Ainsworth pogłębiła badania Bowlby’ego, opisując trzy style przywiązania. Teoria Bowlby’ego ma swoje korzenie w badaniach klinicznych. Badacz chciał wyjaśnić powstawanie zaburzeń emocjonalnych u dzieci odseparowanych od matek np. w wyniku śmierci czy umieszczenia w domu dziecka. Mianem stylu przywiązania określa się względnie stały wzorzec odczuwania zaufania oraz bezpieczeństwa względem drugiej osoby w relacjach międzyludzkich. Determinuje on zachowania jednostki w sytuacjach związanych z kontaktami interpersonalnymi oraz specyfikę relacji tworzonych na przestrzeni całego życia. Styl przywiązania odnosi się również do oczekiwań człowieka dotyczących jego Ja oraz bliskich interakcji społecznych.

         Pierwszą badaczką, opisującą konkretne style więzi, była Mary Ainsworth. Okazało się, że przywiązanie kształtuje się już od najmłodszych lat dziecięcych. Konsolidacja przywiązania następuje około pierwszego roku życia i trwa do zakończenia 3 roku życia. W tym czasie powstają pierwsze reprezentacje umysłowe dziecka dotyczące relacji z opiekunem, a także własnych doświadczeń związanych z nią. W taki sposób tworzy się samoświadomość i samoregulacja. Samopoczucie i stan emocjonalny dziecka głównie jest zależny od figury matczynej, a dokładniej sposobu spełniania każdej potrzeby dziecka. Konsekwentność w metodach wychowawczych, okazywanie bezgranicznej miłości oraz zaangażowania skutkuje ukształtowaniem bezpiecznej więzi przywiązaniowej. Ainsworth wyróżniła trzy style przywiązania: bezpieczny, lękowo-ambiwalentny oraz lękowo-unikowy. W 1990 roku, Main oraz Solomon uzupełniły klasyfikację o styl zdezorganizowany. ... 

Wiele współczesnych koncepcji dotyczących rozwoju zawodowego wskazuje, że istotną rolę w tym procesie pełni rodzina – rodzice, dziadkowie oraz starsze rodzeństwo. Potwierdzają to również badania, z których wynika, że największy wpływ na decyzje edukacyjno-zawodowe podejmowane przez dzieci mają rodzice. Rodzice towarzyszą swojemu dziecku od urodzenia. Rodzice to najważniejsze osoby w życiu młodego człowieka, które jako pierwsze wpływają na kształtowanie przyszłej ścieżki edukacyjnej i zawodowej. Każdy, a w szczególności dziecko na progu podejmowania decyzji edukacyjno- zawodowej, kiedy ma problem, szuka rozwiązania i wsparcia w najbliższym otoczeniu, w rodzicach. Osobisty stosunek rodziców do dziecka, oparty na znajomości dziecka i jego indywidualnych potrzeb oraz możliwości czyni z rodzica mentora i partnera dysponującego cenną wiedzą i doświadczeniem życiowym, potrzebnymi w procesie planowania i podejmowania decyzji edukacyjnych. Rodzice jako doradcy mogą przyjmować trzy postawy: liberalną, dyrektywną i partnerską. Najbardziej pożądaną dla dziecka przy planowaniu kariery zawodowej jest postawa partnerska, w której rodzic towarzyszy swojemu dziecku w podejmowaniu decyzji, ale nie narzuca swojego zdania. Zarówno postawa liberalna, która daje swobodę dziecku przy podejmowaniu decyzji, jak i dyrektywna, polegająca na narzucaniu woli rodzica, nie są odpowiednie. Rodzic partner pomaga w zgromadzeniu istotnych informacji dotyczących rynku pracy, zawodów, w tym zawodów deficytowych i nadwyżkowych, szkół, a przede wszystkim pomaga dziecku poznać siebie i urealnić jego samoocenę.

Rodzicu – warto być doradcą swojego dziecka w sprawach związanych z wyborem szkoły i zawodu, ponieważ:

• dobrze znasz swoje dziecko,
• możesz motywować je do szukania odpowiedzi na pytanie: „Co chcę robić w życiu?”,
• stanowisz dla dziecka najważniejszy punkt odniesienia w rozumieniu świata, także tego związanego z pracą zawodową, czy uczeniem się,
• przekazujesz informacje o zawodach, szkołach, pracy zawodowej; często jesteś pierwszym źródłem informacji, któremu Twoja córka lub syn z zaufaniem przyklejają etykietę „wiarygodne”,
• dzielisz się z dzieckiem swoją wiedzą i własnymi doświadczeniami zawodowymi.

Potrzeba zatem odpowiedzieć sobie na pytanie: Jak dobrze znasz swoje dziecko? ...