Autor: admin

Mięśnie posturalne biorą udział w utrzymywaniu prawidłowej, pionowej postawy ciała człowieka. Ogólnie mówiąc, zalicza się do nich mięśnie pleców, barków i tłoczni brzusznej. Do głównych mięśni posturalnych zalicza się mięsień prostownik grzbietu, mięsień prosty brzucha, mięsień pośladkowy wielki, mięsień czworogłowy uda i mięsień trójgłowy łydki.

1. Mięsień prostownik grzbietu – rozpoczyna się od kości krzyżowej, a kończy u podstawy czaszki. Jest mięśniem biegnącym po obu stronach kręgosłupa, między wyrostkami kolczystymi kręgów. Pełni niezwykle ważne funkcje w organizmie. Jest odpowiedzialny za lokomocję, a jego jednostronne działanie umożliwia zgięcie boczne i skręt tułowia, jak również ruchy szyi. W przypadku działania obustronnego, prostownik grzbietu umożliwia prostowanie i zginanie kręgosłupa oraz szyi. Jest głównym mięśniem zapewniającym utrzymanie stabilnej, wyprostowanej pozycji ciała.

Ćwiczenia wzmacniające

• Pozycja wyjściowa: klęk podparty. Naprzemienne unoszenie jednej, wyprostowanej kończyny górnej i przeciwnie znajdującej się kończyny dolnej. Utrzymanie pozycji 15 sekund.
• Leżenie przodem, kończyny dolne wyprostowane i złączone, a dłonie splecione na karku. Unoszenie tułowia do góry. Stopień trudności ćwiczenia można zwiększyć poprzez wykorzystanie ławeczki do ćwiczeń. W tym celu należy położyć się przodem na ławeczce i wysunąć tak, aby tułów znajdował się poza nią. Następnie należy unosić tułów zwieszony w powietrzu.

Ćwiczenia rozciągające ... 

            Drodzy Rodzice, z pewnością wielu z Was ma wątpliwości, czy i w jakim wymiarze pozwalać swoim dzieciom na korzystanie z tabletów, smartfonów, telefonów i innych, równie atrakcyjnych dla młodych ludzi zdobyczy najnowszej elektroniki. Wielu z Was przeżyło też pewnie chwile grozy, kiedy to syn czy córka, którym ,, zarekwirowaliście ‘’ telefon zachowywali się tak, jakbyście ,,odcięli im dostęp powietrza’’ – takiego sformułowania użyła kiedyś w rozmowie ze mną zmartwiona matka uczennicy. Powszechność i łatwy dostęp do smartfonów i tabletów sprawiają, że szybko stają się one dla dzieci głównym źródłem rozrywki, wiadomości, kontaktów międzyludzkich, czasem – niestety- także forum dla hejtu i cyberprzemocy. To bardzo ważny i szeroki temat, wymagający od dorosłych zaangażowania, rozwagi, mądrego pokierowania krokami dziecka w świecie internetu i nowych mediów. Bardzo często jednak zdarza się, że to nasze dzieci sprawniej poruszają się w tym obszarze. Na początku jesteśmy zachwyceni, kiedy nasz mały brzdąc bez problemu włączy sobie bajeczkę na tablecie albo gierkę w telefonie.  Przyznajmy też, że nieraz sami podsuwamy maluchowi któreś z tych urządzeń, żeby na chwilę się czymś zajął i dał rodzicom odpocząć. Dzieci bardzo łatwo ulegają magii płynącej z małego ekranu- jeżeli nie poświęcimy im naszego czasu, naszej realnej obecności we wspólnych zajęciach, zabawach, rozmowach – możemy stracić ważny, autentyczny kontakt z naszym dzieckiem. Nie chcę Państwa straszyć ani demonizować faktu obecności technologii  IT w naszym rodzinnym życiu. Pragnę tylko uczulić rodziców na problem rozsądnego kierowania dostępnością tych urządzeń w odniesieniu do dzieci, zwłaszcza tych najmłodszych.

     Do  napisania tego artykułu skłoniła mnie analiza danych ujawnionych przez Światową Organizację Zdrowia, a dotyczących czasu spędzanego przez dzieci przed ekranami tabletów, telefonów, smartfonów, laptopów. WHO opracowała te informacje w kontekście rozwoju psychicznego i fizycznego dzieci, szacowała prawdopodobieństwo wystąpienia u dzieci w przyszłości chorób cywilizacyjnych związanych z czasem spędzanym przed ekranem (np. nadciśnienia, cukrzycy, otyłości). Na podstawie tych badań, specjaliści WHO sformułowali wnioski dotyczące udostępniania tych urządzeń dzieciom.

            Niemowlęta i dzieci do ukończenia drugiego roku życia- nie powinny mieć w ogóle kontakty z elektronicznymi ekranami. ... 

Socjoterapia to świadoma aktywność profesjonalna polegająca na operowaniu środkami psychologicznymi w celu udzielenia pomocy osobom cierpiącym lub poszukującym własnej drogi rozwoju społecznego, osobistego lub zawodowego. Zalicza się ją do procesów korekcyjnych o charakterze leczniczym, adresowanych do dzieci i młodzieży z zaburzeniami zachowania, zaburzeniami emocjonalnymi lub innymi kłopotliwymi zachowaniami. Socjoterapia ma postać ustrukturalizowanych spotkań grupowych, które służą realizacji celów terapeutycznych, edukacyjnych i rozwojowych. Źródłami zmian są doświadczenia korekcyjne i odreagowanie emocjonalne. Istota socjoterapii polega głównie na realizacji celów terapeutycznych. Proces interwencji socjoterapeutycznej może być spowodowany cierpieniem psychicznym dziecka, który ma kłopoty lub jego zachowanie powoduje wysokie straty jakie ponosi otoczenie społeczne. W terapii wychodzi się z założenia, że trudne zachowania dzieci i młodzieży mają podłoże psychiczne. Towarzyszą im przykre emocje takie jak lęk, poczucie winy, niepokoju, gniew, złość, osamotnienie oraz określone. Najczęściej negatywne sądy poznawcze na temat własnej osoby. Są one wynikiem doznawanych w przeszłości lub aktualnie trudnych stanów emocjonalnych, stanów deprywacji, braku możliwości wywiązywania się ze stawianych obowiązków i oczekiwań wykraczających poza możliwości dziecka. Dziecko może doświadczyć jednorazowego, ale bardzo intensywnego urazu, albo żyć w społeczności gdzie chronicznie występują sytuacje trudne. Te doświadczenia dotyczą z reguły ważnych dziedzin życia i zwykle zagrażają poczuciu tożsamości dziecka, jego bezpieczeństwa, życia lub zdrowia. Mają one istotny wpływ na kształtowanie się poczucia własnej wartości, godności i poczucia bezpieczeństwa. Dziecko ma wówczas lęki przed niepowodzeniem, izoluje się nie ufa ludziom, broni się przed własnymi doznaniami, Może szukać samo potwierdzenia naruszając prawa innych lub prezentując wrogie zachowania wobec siebie i otoczenia. Przeżywana sytuacja powoduje uogólnienie tego doświadczenia w postaci sądów poznawczych o rzeczywistości i powstanie określonych typów zachowań, czyli takich, które mają chronić przed innymi przykrymi doświadczeniami. Zachowania te na ogół nie są zgodne z oczekiwaniami dorosłych i często szkodliwe dla samego dziecka (picie, palenie, narkotyzowanie się, zachowania agresywne). Za zachowaniami tymi kryje się myślenie o świecie i ludziach, a także  sobie samym, że są źli. W pojęciu socjoterapii zawiera się realizacja celów terapeutycznych, edukacyjnych i rozwojowych  w toku planowanych spotkań grupowych. Możemy więc socjoterapię traktować jako formę pomocy psychologicznej adresowaną do dzieci i młodzieży, pośrednią między psychoterapią, a psychoedukacją i treningiem interpersonalnym.

Opracował:

Sławomir Pietraszewski ... 

Czy śpiew jest przedłużeniem mowy?

Jeśli określenie mowa odniesiemy do mowy „świadomej”, odpowiedź brzmi tak. Niektórzy specjaliści traktują głos ludzki jako instrument muzyczny, na którym można grać różną stylistycznie muzykę.
Rodzice są pierwszymi nauczycielami w kształceniu uwagi słuchowej dziecka.

Umiejętność słuchania staje się nawykiem i stanowi podstawę w rozwijaniu mowy dziecka od urodzenia.
Aparat głosowy dziecka rozwija się intensywnie w okresie miedzy 2 a 14 –15 r. ż. Szczególnie podatne na uszkodzenia są więzadła głosowe, które można nadwyrężyć zbyt głośnym śpiewaniem, a także wymuszaniem śpiewania w rejestrze wyższym niż dysponuje dziecko. Ważne by przed śpiewaniem przygotować głos do innego wysiłku niż mówienie. Wskazane są ćwiczenia oddechowe, artykulacyjno-rytmiczne i dykcji w formie zabawy. ... 

                              “Jeśli miałbym wymienić jedną aktywność, do której człowiek nadaje się najlepiej, tak jak albatros do latania czy gepard do biegania, to jest to właśnie uczenie się”

Manfred Spitzer.

  ... 

Dzieci z wadą słuchu dzielą się na dwie grupy w zależności od stopnia ubytku słuchu. Pierwsza grupa to dzieci słabo słyszące ze zdiagnozowanym lekkim i umiarkowanym ubytkiem słuchu. Druga grupa to dzieci niesłyszące ze znacznym i głębokim ubytkiem słuchu. Różne stopnie ubytku słuchu powodują charakterystyczne zaburzenia w rozwoju mowy
i w odbiorze dźwięków, co w konsekwencji może powodować określone trudności szkolne.

Dzieci słabo słyszące.

Lekki stopień ubytku słuchu ( 21- 40 dB) powoduje, że dziecko nie słyszy mowy cichej
i szeptu; nie słyszy mowy w hałaśliwym otoczeniu; ma trudności ze śledzeniem toku lekcji, sprawia wrażenie, że ma trudności ze świadomą koncentracją uwagi ( zwłaszcza na ostatnich lekcjach); ma problemy w różnicowaniu głosek dźwięcznych i bezdźwięcznych; ma trudności w analizie i syntezie słów, co może powodować problemy w nauce czytania i pisania; popełnia błędy przy pisaniu ze słuchu. ...