Autor: admin

Mutyzm wybiórczy to zaburzenie komunikacji o podłożu lękowym. Polega na tym, że pomimo prawidłowego rozwoju (także rozwoju mowy) i umiejętności wykonawczych, w pewnych sytuacjach dziecko przestaje się odzywać. To „zaburzenia wieku dziecięcego charakteryzujące się stałą niemożnością mówienia w wybranych sytuacjach społecznych (w których mówienie jest oczekiwane, np. w szkole), pomimo mówienia w innych sytuacjach” (DMS-V, 2013)¹. Okresem krytycznym jest czas rozpoczęcia nauki w przedszkolu (najczęściej wtedy po raz pierwszy rodzice stykają się z zauważalnym problemem), a później powtarza się sytuacja w szkole podstawowej.

Zaburzenie to występuje dość rzadko.  Jednak można przyjąć, że prawdopodobnie w każdej szkole i w każdym przedszkolu będzie przynajmniej jeno dziecko z diagnozą mutyzmu wybiórczego. Częściej występuje u dziewcząt niż u chłopców. Mutyzm wybiórczy sklasyfikowany został jako jedna z form zaburzeń zachowania i emocji rozpoczynających się zwykle w dzieciństwie lub wieku młodzieńczym, występującego obok lęku separacyjnego, lęku społecznego w dzieciństwie czy reaktywnego utrudnienia nawiązywania relacji społecznych w dzieciństwie. Warto wiedzieć, że nie wynika to ze złej woli, uporu lub niechęci manipulacji środowiskiem, ale z lęku przed mówieniem i/lub byciem widzianym/słyszanym podczas mówienia. Dlatego, absolutnie złym pomysłem jest w takich sytuacjach próba przekupstwa dziecka na zasadzie – odpowiedz pani, to kupimy ci tę lalkę, którą tak bardzo chcesz dostać. To tak nie działa. Podobna sytuacja lękowa zdarzyłaby się, gdybyśmy prosili osobę z arachnofobią, aby wzięła do ręki wielkiego pająka. Musimy pamiętać, że w takich momentach dziecko odczuwa ogromny lęk i aby mu pomóc, musimy dobrze zrozumieć to zaburzenie.

Osoby z mutyzmem wybiórczym mogą prezentować różne nasilenie objawów – od unikania komunikacji werbalnej, odpowiadania monosylabami (często mylonego z nieśmiałością), przez wykorzystywanie w komunikacji mimiki, gestykulacji i kontaktu wzrokowego, po stan całkowitego zamrożenia. Wraz ze stopniem nasilenia objawów różni się także zakres miejsc, osób i sytuacji, w których ujawniają się objawy mutyzmu wybiórczego. Część dzieci nie rozmawia jedynie z niektórymi dorosłymi, w niektórych miejscach, część natomiast nie odzywa się również do rówieśników w grupie przedszkolnej i poza nią i ich niemówienie obejmuje dalszą rodzinę. Dzieci z mutyzmem często przejawiają dwoistą naturę, tzn. w miejscu występowania zaburzenia są przygaszone, zalęknione, wycofane, niekiedy wręcz zamrożone, natomiast w środowisku, w którym czują się bezpiecznie, stają się głośne, rozgadane (Kołakowski, Liwska, Wolańczyk, 1996; Tarkowski, 2017)² . Różnica w funkcjonowaniu dzieci nierzadko jest powodem, dla którego rodzicowi trudno uwierzyć w zgłaszane przez nauczycieli i specjalistów trudności komunikacyjne dziecka. Zmiana w zachowaniu dziecka często następuje w momencie przekroczenia progu w miejscu, gdzie dziecko przestaje czuć się bezpiecznie. Dzieciom towarzyszyć też mogą objawy, takie jak: moczenie nocne, zaburzenia pokarmowe, nadpobudliwość psychoruchowa, titki (Tarkowski, 2017) czy unikanie kontaktu wzrokowego, nadwrażliwość słuchowa, brak reakcji na polecenia, trudności z korzystaniem z toalety, inne lęki (Bystrzanowska, 2017)^3. ... 

Umiejętności ruchowe konieczne do wyćwiczenia płynnego pisania wykształcają się zanim jeszcze dziecko idzie do szkoły. Jak dowodzą badania specjalisty od sensomotoryki, eksperta marki Stabilo Doktora Christiana Marquardt’a, nie są one jednak właściwie wykorzystywane. Tymczasem nauka pisania może być świetną zabawą, do której dziecko z radością się dołączy.

Nauka pisania zawsze sprawiała dzieciom problemy. Tymczasem rysując od wczesnego wieku nasze pociechy nabierają zdolności prowadzenia ręki w swobodny sposób. Utrwalają się ruchy takie jak: kreślenie linii pionowych i poziomych, okręgów (przeciwnie do wskazówek zegara).W oparciu o te umiejętności, można gładko przejść do nauki liter. Według badań niemieckiego eksperta Doktora Christiana Marquardt’a naukę pisania powinno się więc opierać o te predyspozycje i wykorzystywać je, zamiast wpajać na siłę szereg niezrozumiałych reguł.

Nauka pisania ... 

Coraz częściej na terapię zgłaszają się rodzice z dziećmi z tzw. wybiórczością pokarmową. Wiąże się to z niechęcią do próbowania i spożywania nowych potraw oraz wyróżnia się silną preferencją określonych wybranych produktów spożywczych. Rodzice tych dzieci często już od okresu niemowlęcego mają kłopoty z wprowadzaniem do diety malucha nowych pokarmów,  dzieci krztuszą się podczas jedzenia, plują, zamykają buzię, czasami aktywizuje się również odruch wymiotny przy podawaniu jedzenia o nieco grudkowatej konsystencji. Skutkiem tego wydłuża się do maksimum okres karmienia papkami lub butelką. Z biegiem czasu sytuacja nie poprawia się, a czynność karmienia staje się  traumatyczna dla dziecka i rodziców. Uboga dieta dziecka powoduje coraz to większe zmartwienie i poczucie winy rodziców „Co takiego robimy źle?”. Nie można oczekiwać bez końca na odmianę, bo może się okazać, że Wasze dziecko będzie eliminować z diety kolejne produkty spożywcze, a zmiany nie będzie. Co więcej brak treningu gryzienia i żucia może negatywnie wpłynąć na prawidłowy rozwój mowy oraz np. rozwój żuchwy dziecka.

            Podsumowując, jeśli jesteście rodzicem dziecka, które nie je lub niechętnie spożywa pokarmy o określonej konsystencji, fakturze, smaku lub zapachu czym prędzej skonsultujcie się z logopedą lub terapeutą integracji sensorycznej. Podjęcie szybkiej interwencji może ograniczyć negatywne skutki do minimum. ...